নীলা খামৰ চিঠি

    মৰম লবা বুলি কৈ একো নতুনত্ব  আনিবৰ আয়োজন নকৰো দিয়া আমাৰ মাজত , তুমিতো জানাই কিমান মৰমেৰে  আবৰি ৰখাৰ কথা আছিল তোমাক । আচলতে এই মৰম লবা বুলি কোৱা কথাষাৰেই কিবা এক গণ্ডগোলীয়া কাৰবাৰ । ভাল লাগিলে মৰম জাগে , মৰম জাগিলে ভাল পোৱা হয়, প্ৰেম নামৰ এটা অনুভূতিৰ জন্ম হ্য় । ভাল লগা , মৰম ,ভালপোৱা ইত্যাদি ইত্যাদি বিলাক জানো গগুগোলীয়া নহয় ।  

   তোমাৰ পদূলিত ৰৈ

সিয়াঁৰি চাইছিলো তোমাক

শুনাম বুলি এটি কবিতাৰ সুৰ ,

বকুলজোপাই কলে

ইয়াত নহয় ,সৌ তাত

য্ত স্তব্ধ হৈছে আবেলিৰ হেঙুলীয়া খিনি ,

অলপ মৰমৰ অপেক্ষাত ...

   যদিওবা সেই কবিতাটো শুনোৱা নহ’ল , যদিওবা আবেলিৰ হেঙুলীয়াখিনি ক্ৰমশ নাইকিয়া হৈ বকুলজোপাৰ তলত আন্ধাৰে গোট মাৰিলে , দুটি জোনাকী পৰুৱাই জোৰ পাতি সন্ধিয়া নমাৰ বতৰা দিলে তথাপিও সেই অনুভূতি সলনি নহ’ল । শেতেলীত চকুৰ পতা জাপ খাওঁতে অনুভূতিটো এটি সপোন হৈ সাৰ পালে । সপোনত সি কেতিয়াবা বতাহ হ’ল , কেতিয়াবা নৈ আৰু কেতিয়াবা মৌপিয়া চৰাই হৈ উৰি গুছি গ’ল এটি ধুনীয়া গীতৰ সন্ধানত । হেজাৰটা বসন্তৰ দূৰত্ব সপোনটোৱে ইঞ্চি ইঞ্চিকৈ কূটি খালে । 

সপোনত দেখা হোৱাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে

নিশাটোক বিদায় দিছিলো ,

কৈছিলো পুৱাৰ সূৰুযক শুনাম

এক নতুন প্ৰেমৰ কাহিনী ..

যেতিয়া সাৰ পাইছিলো

ঝিলিটোৰ চিঞঁৰত

সপোনটো জানো ক’ত

হেৰাই গৈছিল ।

            

    সপোনটো হেৰাই গলেও বতাহৰ পম খেদি খেদি মই ঠিকেই উলিয়াম তোমাৰ ঠিকনা । সৰিয়হ ফুল এডৰাৰ মাজৰ এটা লুংলুঙীয়া বাট , নিয়ঁৰে আৱৰি ধৰা দূবৰি বনৰ চুমুক লৈ গৈ আছিলো তোমাৰ সন্ধানত । সৰিয়হ ফুলৰ হালধীয়া বোৰে ক’লে তোমাৰ ঠিকনা আৰু আগলৈ । নৈখন পাৰ হ’লো , বাহনিডৰাক সুধিলো , গহীনতাৰে কলে – যতে আকাশখনে চুইছে গাওঁখনৰ মাটি , সেই গাওঁখনতেই তোমাৰ পজাঁ । নুমাই যাব খোজা টিপচাকি এটাক সাক্ষী কৰি তুমি হয়তো গুণগুণাই আছা অপেক্ষাৰ গাণ , হয়তো মোৰেই অপেক্ষাৰ গান । চিন্তা নকৰিবা , প্ৰেমৰ বৰষুণে নিতিয়ালে মই ঠিকেই ওলামগৈ তোমাৰ ঠিকনা ।