মায়া

সেইদিনা পদূলিমুৰৰ জপনাখন খোলাই আছিল ,

বকুলজোপাৰ তলতো নীৰৱতা নাছিল ।

কেউফালে মানুহ আৰু মানুহ ,

আগচোতালৰ দূবৰিবোৰেও যেন ফুচফুচকৈ 

কথা পাতিছিল কিবা গুৰুতৰ ...

বগা কাপোৰখনৰ তলত  সি মৰাশ হৈ পৰি আছিল,

নীৰৱে .

শাওণবৰণীয়া কাপোৰ এখন উৰি 

আকাশখনে জানো কি প্ৰমাণ কৰিব খুজিছিল ,

মানুহৰ গোমা মুখবোৰে দূপৰতেই 

এন্ধাৰ নমাই আনিছিল ।

এনে এন্ধাৰ মোৰ ভাল নালাগে ,

চিঞঁৰি ক'ম যেন লাগিছিল ।

পিৰালীত তাৰ মাকৰ শোতোৰা পৰা দুগাল ,

চকুপানীবোৰ ওলাইছিল , শুকাইছিল 

আকৌ ওলাইছিল ,

 নিৰবিচ্ছিন্ন এক খেল যেন খেলিছিল |

তেতিয়াও সি পৰি আছিল বগা কাপোৰখনৰ তলত ,

অসহ্যকৰ ...

দেউ  এজনে ধূনাৰ মলাটো ঘূৰাইছিল ,

মানুহবোৰে তাৰ বিষয়ে কোৱা ভাল ভাল কথাবোৰ 

যেন মলাটোৰ ধোঁৱাৰ লগে লগে উৰি গৈছিল ।

কোনোবাই চন্দন কাঠৰ খৰি বিচাৰিছিল ,

কোনোবাই এমুঠি খেৰ ,

সকলোবোৰ যেন যন্ত্ৰচালিত এক ছন্দত হৈ আছিল ।

এৰা সকলোবোৰতো  এই ছন্দত পাকৈত ;

কিমান সহজে  তাক সাঙী কৰি লৈ যাব ,

আৰু তাৰ একো নিছান নাৰাখিব । 

তাৰ পলাই যাবলৈ মন গৈছিল কিজানি ,

কিন্তু মায়াবোৰ তাক দুৰ্বল কৰি পলাইছিল  ,

মাকৰ চকুলোৰ মায়া , 

মানুহে গোৱা গুণবোৰ শুনাৰ মায়া ,

দেউৰ ধূনাৰ ধোঁৱাৰ মায়া ... 

কাইলৈতো এইবোৰ একো নাথাকিব ,

জপনাখন বন্ধ হ'ব , 

বলুকজোপাৰ তল আকৌ নীৰৱ হ'ব ,

দূবৰিও তাতে পৰি ৰ'ব । 

সি এইবোৰ বুজা নাছিল হ'বলা ,

বগা কাপোৰখনৰ তলত  তেতিয়াও সি মৰাশ হৈ পৰি আছিল ..